Πίσω από κάθε αθλητή υπάρχει μια χαμένη νεότητα
Όσοι δεν ασχολήθηκαν ποτέ με την άθληση ή όσοι πηγαίνουν μια στο τόσο γυμναστήριο, πιθανότατα δε θα καταλάβουν.
Πίσω από κάθε αθλητή υπάρχει μια χαμένη παιδική κι εφηβική ηλικία. Είναι τα ξενύχτια που δεν έζησε γιατί έχει προπόνηση το πρωί, είναι τα μεθύσια που δεν έκανε γιατί είχε προετοιμασία, είναι οι εκδρομές που δεν ήρθε για να μη χάσει προπόνηση.
Πίσω από κάθε αθλητή βρίσκονται Σάββατα πρωί χωρίς ξεκούραση και χουζούρεμα γιατί η Σαββατιάτικη προπόνηση είναι πάντα νωρίς. Βρίσκονται αυστηροί κανόνες διατροφής, κανόνες που δεν του επιτρέπουν ν’ ακολουθήσει στο μαζικό σαβούριασμα της παρέας.
Βρίσκεται η καθημερινή προσπάθεια για κάτι που οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν. Και είναι αυτό το «έλα μωρέ, τι θα γίνει αν δεν πας μια μέρα προπόνηση;» που λένε φίλοι και γνωστοί που διαφοροποιεί τους αθλητές από τους μη αθλητές.
Ο μη αθλητής δε θα καταλάβει ότι οι προπονήσεις έχουν μια συνέχεια, μια ακολουθία, την οποία αν χαλάσεις θα καταπονήσεις το σώμα σου περισσότερο ή λιγότερο απ’ όσο πρέπει. Και το πόσο πρέπει να κουράσεις τον οργανισμό σου δεν είναι πάντα σταθερό. Εξαρτάται από το αν βρίσκεσαι σε περίοδο προετοιμασίας ή όχι, από το αν ακολουθούν αγώνες ή αν ο προπονητής σου σε ξεκουράζει για κάποιο λόγο.
Δε θα καταλάβει επίσης ότι για σένα αυτές οι προπονήσεις είναι καθημερινότητα και ψυχοθεραπεία. Γιατί για κάποιον που βλέπει την κατάσταση απ’ έξω είναι παράλογο που δε θες ν’ αφήσεις μια προπόνηση για να πας για καφέ. Για σένα όμως, βγάζει όλα τα νοήματα του κόσμου κι ας έρχονται μέρες που εκείνος ο καφές μοιάζει φοβερά ελκυστικός.
Γιατί ναι, υπάρχουν μέρες που θέλεις να είσαι σαν τους άλλους. Είναι εκείνες οι στιγμές λίγο πριν ξεκινήσεις να ετοιμάζεσαι για την προπόνηση που έχεις εκείνη την επιθυμία να τα παρατήσεις όλα και να λιώσεις στον καναπέ, ή να πας για καφέ ή απλώς να κοιμηθείς παραπάνω. Κι όμως, όσο κι αν το μυαλό τρέχει αλλού και η γκρίνια φτάνει σε άλλο λέβελ, τα χέρια σου εξακολουθούν να ετοιμάζουν τα πράγματα της προπόνησης σχεδόν μηχανικά. Και λίγες ώρες μετά, αφού έχεις τελειώσει την προπόνηση και νιώθεις αυτή τη γλυκιά κούραση στο σώμα σου, δε μετανιώνεις καθόλου για την επιλογή σου.
Και πίσω από κάθε μικρή ή μεγάλη επιτυχία του κάθε αθλητή βρίσκονται ώρες ιδρώτα και κούρασης, βρίσκονται στιγμές απογοήτευσης ή μικρές αποτυχίες, στερήσεις, άγχος, μια αφέλεια που δεν πρόλαβε να ζήσει. Γιατί αυτή τόσο προγραμματισμένη ζωή, ο εκάστοτε στόχος και η επίτευξή του σε ωριμάζουν, σε καθιστούν υπεύθυνο για την πορεία σου, για την προσωπική επιτυχία ή αποτυχία σου. Μαθαίνεις από πολύ νωρίς ν’ αναλαμβάνεις ευθύνες και να ψάχνεις πρώτα στον εαυτό σου για πιθανά λάθη, να μην κατηγορείς τους άλλους.
Γι’ αυτό αν παρακολουθήσεις κάποιον αγώνα οποιουδήποτε αθλήματος, χειροκρότησέ τους. Ασχέτως του αποτελέσματος, ανεξάρτητα από το αν έπαιξαν καλά, αν έπιασαν το όριο, αν έχασαν ή αν κέρδισαν. Χειροκρότησέ τους για την προσπάθεια και την επιμονή τους. Για όσα συνειδητά επιλέγουν να χάσουν για να κυνηγήσουν έναν προσωπικό στόχο, για την αποφασιστικότητα και την τόσο συγκροτημένη σκέψη.
Α! Και κάνε μου μια χάρη. Αν τους δεις από κοντά, μην τους ξαναρωτήσεις τι θα γίνει αν χάσουν μια προπόνηση.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
pillowfights.gr
