Οταν η Λάρισα ήταν το κέντρο της Εθνικής βόλεϊ γυναικών…
Η Ελευθερία Χατζηνίκου ήταν η 5η πασαδόρος του κόσμου και η Γιούλα Δίρβα θυμάται με δέος τις Ρωσίδες * Τι θυμούνται από τη συμμετοχή της Εθνικής για πρώτη φορά σε παγκόσμιο πρωτάθλημα και οι αδελφές Γκαραγκούνη
Του Σωτ. Κέλλα
Άρχισε στην Ταϊλάνδη το παγκόσμιο πρωτάθλημα βόλεϊ γυναικών όπου η Εθνική μας ομάδα συμμετέχει για δεύτερη φορά στην ιστορία της. Προχθές ξεκίνησε η συμμετοχή της Εθνικής μας όπου έχασε φυσιολογικά από τη Βραζιλία της Γκάμπι με 3-0 σετ και σήμερα αντιμετωπίζει σε κρίσιμο παιχνίδι του Πουέρτο Ρίκο, που έχασε στην πρεμιέρα της διοργάνωσης από τη Γαλλία με 3-1 σετ (οι ομάδες μετέχουν στον 3ο όμιλο).
Ελευθερία Χατζηνίκου (αριστερά) μαζί με τις αδελφές Μαρία και Νίκη Γκαραγκούνη
Εμείς γυρίσαμε το ρολόι 23 χρόνια πίσω, τότε που η εθνική βόλεϊ γυναικών ήταν λαρισινή υπόθεση και συμμετείχε για πρώτη φορά στο παγκόσμιο πρωτάθλημα… Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα διεξήχθη στη Γερμανία από τις 30 Αυγούστου έως τις 15 Σεπτεμβρίου 2002. Συνολικά χρησιμοποιήθηκαν οκτώ πόλεις και γήπεδα. Για την ακρίβεια, οι αγώνες της διοργάνωσης έγιναν σε: Βερολίνο, Βρέμη, Δρέσδη, Μίνστερ, Σβάινφουρτ, Ρίεσα, Λειψία και Στουτγκάρδη. Η Εθνική Ελλάδας αγωνίστηκε στον πρώτο γύρο στην “Arena Leipzig” της Λειψίας, συμμετέχοντας στον τέταρτο όμιλο.
H Ελλάδα αντιμετώπισε αντιπάλους ισχυρούς, από χώρες με μακρά παράδοση στο βόλεϊ. Παρά τον δυνατού επιπέδου όμιλο, κατάφερε να προκριθεί και εν τέλει να εξασφαλίσει τη 10η θέση στις 24 φιναλίστ ομάδες. Η συγκεκριμένη επίδοση καταγράφεται ως επιτυχία, δεδομένου της ιστορικής πρώτης – και μοναδικής έως το 2025 – συμμετοχής της χώρας στη διοργάνωση.
Στην εθνική ομάδα ήταν τέσσερις Λαρισαίες. Η Ελευθερία Χατζηνίκου με τη Γιούλα Δίρβα που έπαιζαν στην ΕΑΛ και οι αδελφές Μαρία και Νίκη Γκαραγκούνη που ξεκίνησαν από την ΕΑΛ και η πρώτη τότε έπαιζε στην ισχυρή ομάδα των Βριλησσίων και η δεύτερη στον Παναθηναϊκό. Στην τεχνική ηγεσία υπήρχε ο Θανάσης Στράντζαλης που αργότερα θα ήταν προπονητής της ΕΑΛ και η κόρη του Όλγα παίζει με την εθνική στο τωρινό παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Για την πορεία τότε της εθνικής ομάδας ρωτήσαμε την Ελευθερία Χατζηνίκου που τη βρήκαμε σε διακοπές με τα τρία της παιδιά κάπου στο Πήλιο…
Η Ελευθερία Χατζηνίκου 5η πασαδόρος στον κόσμο
Η ίδια συγκινημένη δε δίστασε να μας απαντήσει λέγοντας… «Κάποιοι ευτυχώς θυμούνται τις μεγάλες μας επιτυχίες σαν αθλήτριες που με τα χρόνια δυστυχώς ξεθωριάζουν… 23 χρόνια πριν, η Εθνική ομάδα βόλεϊ γυναικών – η δική μου Εθνική – έγραψε ιστορία. Με σκληρή δουλειά, επιμονή και ομαδικό πνεύμα εξασφαλίσαμε το εισιτήριο για τα τελικά του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στη Γερμανία. Δεν θέλαμε απλώς να συμμετάσχουμε, θέλαμε να αφήσουμε το στίγμα μας. Και το πετύχαμε, φτάνοντας στη 10άδα του κόσμου.
Θυμάμαι τα βλέμματα με τις συναθλήτριές μου μέσα στο γήπεδο, που εξέπεμπαν πάθος, εμπιστοσύνη και ηρεμία. Πριν από τον κρισιμότερο αγώνα με την Πολωνία, ο προπονητής μας Δημήτρης Φλώρος με ρώτησε αν έχω άγχος. Όταν του το παραδέχτηκα, χαμογέλασε λέγοντας: «Τίποτα σπουδαίο στη ζωή δεν γίνεται χωρίς άγχος». Μια φράση που με συνοδεύει μέχρι σήμερα.»
* Γράψατε μια ξεχωριστή ιστορία… Τέσσερις Λαρισαίες…
«Εκείνη η εμπειρία δεν ήταν απλώς μια διάκριση, ήταν το ταξίδι μιας ομάδας που τόλμησε να ονειρευτεί. Και το ελληνικό βόλεϊ απέδειξε τότε πως μπορεί να κοιτάξει στα μάτια την παγκόσμια ελίτ. Ναι τέσσερις Λαρισαίες γιατί η Λάρισα χάρη στην ΕΑΛ είχε γίνει μια σχολή του γυναικείου βόλεϊ και φαινόταν με τις διακρίσεις της. Έφθασε να αγωνιστεί στην Ευρώπη, η πλειοψηφία των παικτριών στις εθνικές να είναι Λαρισαίες, να κερδίζει σχολικά και πανελλήνια πρωταθλήματα, να παίρνει παγκόσμιες διακρίσεις».
* Και εσύ να αναδεικνύεσαι 5η πασαδόρος στον κόσμο. Μια παγκόσμια διάκριση μοναδική…
«Τότε καμάρωνα για την Εθνική μας, αλλά ταυτόχρονα, ευχαριστώ που το θυμάστε, έζησα και μια προσωπική στιγμή περηφάνιας: όταν ο δημοσιογράφος Μάκης Τσίλκος, που συνόδευε την αποστολή, μου ανακοίνωσε πως βάσει στατιστικών ήμουν η 5η κορυφαία πασαδόρος του κόσμου. Για μια 24χρονη κοπέλα από τη Λάρισα, ήταν η δικαίωση ότι τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα».
Εκτός από την Ελευθερία Χατζηνίκου συμμετείχε και η πανύψηλη παίκρια της ΕΑΛ Γιούλα Δίρβα, υπάλληλος της Περιφέρειας Θεσσαλίας, που μας είπε: «Ευχαριστώ που θυμηθήκατε την επιτυχία μας. Δε θα ξεχάσω την πορεία από το Ντουμπρόβνικ στα προκριματικά όπου πανηγυρίσαμε την πρόκριση στα τελικά στη Γερμανία. Είχαμε βέβαια την ατυχία που τραυματίστηκε η Ιορδανίδου, αλλά αν θυμάμαι καλά και η Νίκη Γκαραγκούνη, αλλά το ξεπέρασε. Πήγαμε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα αουτσάιντερ, αλλά όλες μαζί κάναμε μια εξαιρετική πορεία. Κερδίσαμε δυνατές ομάδες της εποχής όπως Κίνα, Πολωνία, Ταϊλάνδη, Αυστραλία. Παίζαμε με αντίπαλες τις Ρωσίδες που τα χέρια τους έφθαναν δύο μέτρα πάνω από το φιλέ και όμως παλεύαμε. Αν είχαμε Ιορδανίδου ίσως ήμασταν στην οκτάδα, ίσως και παραπάνω. Τότε γράφαμε ιστορία, αλλά δεν είχαμε καταλάβει τι κάναμε.
Σε ηλικία 25 χρονών μια Λαρισαία έπαιζε στο υψηλότερο επίπεδο του παγκοσμίου γυναικείου βόλεϊ. Όταν θυμόμουν πώς ξεκίνησα ένιωθα περηφάνια. Είχα δίπλα μου την Ελευθερία, τη Μαρία, τη Νίκη, αισθανόμουν λαρισινό περιβάλλον… Θεωρώ ότι η δικιά μου γενιά ήταν μία από τις καλύτερες του ελληνικού γυναικείου βόλεϊ».
Το σάιτ της Ελληνικής Ομοσπονδίας φιλοξένησε κοινή δήλωση από τις Λαρισαίες Μαρία και Νίκη Γκαραγκούνη, που μεταξύ άλλων είπαν για το μυστικό της επιτυχίας εκείνης της ομάδας: «Πολλά πράγματα συνθέτουν μία καλή ομάδα, αλλά η υποδοχή ήταν το καλύτερό μας σημείο. Το είχαμε, δεν φοβόμασταν, κι έτσι μπορούσαμε να αλλάξουμε στυλ παιχνιδιού και τακτική. Δεν θέλω να φανεί εγωιστικό, αλλά δε νομίζω πως είχαμε ποτέ τόσο καλή υποδοχή, με δεδομένη τη δυσκολία των αντιπάλων. Είχαμε και καλό προπονητικό τιμ, δυνατό δέσιμο και όλες οι παίκτριες της 12άδας μπορούσαν να κάνουν πολλούς ρόλους. Η Νίκη κάρφωνε από πίσω δεύτερη διαγώνια, η Κιόση έπαιζε ακραία, οι πασαδόρες είχαν πολύ καλό σερβίς, είχαμε καλό μπλοκ».
Υπήρχαν όμως και αδύνατα σημεία:
«Το αδύνατο σημείο ήταν πως δεν ακολούθησαν και άλλες αθλήτριες στο επίπεδό μας. Αυτό οφειλόταν σε πολλούς παράγοντες. Φανταστείτε πως η Ελλάδα τα έβαζε με χώρες που είχαν δεξαμενή εκατοντάδων διεθνών. Και μοιραία κάποια στιγμή ήρθε η κούραση και ο κορεσμός. Πραγματικά είχαμε κουραστεί πολύ και είχαμε μπροστά μας και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το ποτήρι σήμερα το βλέπουμε μισογεμάτο. Ζήσαμε μοναδικές στιγμές που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Πετύχαμε πολλά και θεωρούμε πως βάλαμε τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον».
Πηγή: Ελευθερία
Όταν η Λάρισα ήταν το κέντρο της Εθνικής βόλεϊ γυναικών…
